Τρίτη 28 Απριλίου 2015

Τσίπρας κατώτερος των περιστάσεων


Τσίπρας κατώτερος των περιστάσεων
Της Νίκης Ζορμπά

Ο Αλέξης Τσίπρας έδειξε πως ο δρόμος για ενδιάμεση συμφωνία με τους εταίρους είναι στρωμένος. Και με αγκάθια, ή μάλλον κυρίως με αυτά (π.χ εργασιακά, ασφαλιστικό), επιδιώκει όμως να κλείσει δεδομένης και της οικονομικής ασφυξίας που ταλανίζει την χώρα έως τις 9 Μαΐου. Για το στρίμωγμα της κυβέρνησης που καλείται να βρει λύση, στο "παρά πέντε", όπως χαρακτηριστικά ο ίδιος ανέφερε, ευθύνονται όμως η απερχόμενη κυβέρνηση (διότι παρέλαβε ναρκοθετημένη διαπραγμάτευση) και η ...καλοπιστία του ιδίου και του Γιάνη Βαρουφάκη. 

Και τούτο, διότι όπως είπε στη συνέντευξη που παραχώρησε στο Star, ο Ντράγκι, σε συνεννόηση με "κέντρα συντηρητικά" που δεν επιθυμούσαν την εφαρμογή της συμφωνίας της 20ης Φλεβάρη, παραπλάνησαν τον πρωθυπουργό και τον ΥΠΟΙΚ, διαβεβαιώνοντάς τους ότι η ΕΚΤ θα επαναφέρει το όριο για τα ελληνικά ομόλογα στο 15% άμα τη υπογραφή της συμφωνίας (στις 18 Φλεβάρη) αλλά μετά στις 20 (οπότε και υπεγράφη), δεν το έπραξαν, "στήνοντας" παγίδα στην Κυβέρνηση. 

Τούτων δοθέντων, δεδομένου ότι η κυβέρνηση έσφαλλε διότι παραπλανήθηκε από την ΕΚΤ, όπως είπε ο πρωθυπουργός, κύλησαν τρεις μήνες (μάλλον χαμένοι) και απέμεινε πλέον ελάχιστη άμμος στο στόμιο της κλεψύδρας για να επιτευχθεί τελικώς ο "έντιμος συμβιβασμός". 

Αυτός, κατά τον κ. Τσίπρα, θα πραγματοποιηθεί έως τις 9 Μαΐου, αλλά εάν δεν καταστεί εφικτός - καθώς υπάρχουν ακόμη διαφορές στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, άρα αν η λύση που θα προσφέρεται θα ξεπλένει εντελώς τις "κόκκινες" γραμμές της Κυβέρνησης, τότε θα φέρει τη συμφωνία σε δημοψήφισμα, ώστε να αποφανθεί ο λαός. Διότι μέλημα του πρωθυπουργού είναι να μην κυβερνά ερήμην του λαού, όπως είπε παραινώντας άπαντες "να μην φοβόμαστε την κρίση του λαού". 

Εκλογές πάντως δε σκέφτεται σε καμία περίπτωση, ο κ. Τσίπρας καθώς η εντολή του είναι νωπή και δεν έχει ανάγκη από αύξηση των εκλογικών του ποσοστών. Αλλά και το δημοψήφισμα, κατέληξε, το πιθανότερο είναι πως δεν θα χρειαστεί να το κάνει, καθόσον είναι πεπεισμένος ότι οι Εταίροι δεν θα ρισκάρουν να τορπιλίσουν τη διαπραγμάτευση. Διότι δεν είναι όλα οικονομία και χρήμα, η Ελλάδα έχει κρίσιμο γεωστρατηγικό ρόλο, όπως διατράνωσε ο Πρωθυπουργός. 

Άλλωστε, επικουρικά προς την εκτίμησή του πως η συμφωνία είναι και εφικτή και ante portas, λειτουργεί και η πρόθεση της A. Merkel, καθώς σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό, διαφαίνεται ότι επιθυμεί λύση. Μάλιστα, παρά τις ιδεολογικές και πολιτικές τους διαφορές, ο κ. Τσίπρας, είπε ότι γνωρίζοντάς την κατάλαβε γιατί έχει μείνει καγκελάριος τόσα χρόνια. Παρά ταύτα, διέγνωσε ότι είναι παράλληλα και εγκλωβισμένη στην αδυναμία της να παραδεχθεί ότι επί πέντε χρόνια στην Ελλάδα εφαρμόστηκε λανθασμένη πολιτική. Ενδεχόμενη ρήξη πάντως θα κοστίσει, όπως εκτίμησε ο κ. Τσίπρας και στην ίδια πολιτικά, διότι θα είναι έμμεση ομολογία αποτυχίας. Παραδέχθηκε όμως, ότι αυτό θα σημάνει και για την Κυβέρνηση. 

Στο δια ταύτα της επόμενης ημέρας για τη χώρα, ο Πρωθυπουργός υπεραμύνθηκε της επιλογής του να συντηρήσει σε τέτοιο μάκρος της διαπραγμάτευση, παρά την ύφεση που συνομολόγησε ότι προκλήθηκε στην οικονομία, διότι το πιο εύκολο για τον ίδιο, είπε θα ήταν να υπογράψει το email Χαρδούβελη, που άφησαν παρακαταθήκη οι προηγούμενοι. Και τα "μνημόνια μονομιας που μπορεί να μην τα σκίσαμε", είπε ο πρωθυπουργός αλλά ούτε κυβιστήσεις θα κάνει σαν τον προκάτοχό του, τόνισε.

Καίτοι, δεν το υπέγραψε, πολλά από τα μέτρα του είναι ακόμη εδώ, στο τραπέζι της πολυταλανισμένης διαπραγμάτευσης: Ομαδικές απολύσεις δεν δέχεται και πέραν τούτου: Θέλουμε να αυξήσουμε τον κατώτατο μισθό, θα το κάνουμε σταδιακά. Αλλά θα το κάνουμε. Εδώ υπάρχει διαφωνία», είπε. Ούτε σε οριζόντια αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά συναινεί η κυβέρνηση. Αντ' αυτών, προτείνει άλλες λύσεις - όχι πάντως την παρακολούθηση των φοροφυγάδων με κάμερες , όπως είχε προτείνει ο υπό επιτροπεία ΥΠΟΙΚ Γιάνης Βαρουφάκης, την οποία σχολίασε αρκούντως περιπαικτικά και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Προκρίνει ωστόσο στα νησιά μεγάλης ζήτησης και μεγάλης κίνησης χρημάτων να μπει υποχρεωτική συναλλαγή δια πιστωτικών καρτών για ποσά άνω των 50 ή 70 ευρώ. 

Και το ασφαλιστικό είναι στο τραπέζι και οι ομαδικές απολύσεις. Όπερ σημαίνει ότι η συμφωνία είναι κοντά μεν, σύμφωνα με τον ίδιο, αλλά με τον αστερίσκο να επικρατήσει και στην άλλη πλευρά η κοινή λογική, όπως είπε και να μην τορπιλιστεί η διαπραγμάτευση.

Aίσθηση προκάλεσε και η απάντηση που έδωσε για την υπόθεση της αποφυλάκισης του Σάββα Ξηρού -για την οποία αρνήθηκε ότι έχει δυναμιτίσει τις σχέσεις της χώρας με τις ΗΠΑ-. Και τούτο διότι δήλωσε δυσαρεστημένος διαβάζοντας στον Τύπο ότι ο Ξηρός δεν δέχεται να αποφυλακιστεί με βραχιολάκι. Καταδίκασε την τρομοκρατία όμως διότι ως αριστερός, είναι δις ευαίσθητος με το σχετικό θέμα: Η αφαίρεση ζωής δεν είναι επαναστατική πράξη, αλλά εξουσιαστική, τόνισε. 

Στο μεταξύ, το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, μπαίνει και αυτό στο συρτάρι, αφού όπως είπε ο πρωθυπουργός σχεδιάστηκε με βάση άλλα δεδομένα: Πρωτογενές πλεόνασμα (που δεν βρήκε είπε) και διαφορετική εικόνα στα ταμειακά διαθέσιμα ( τα οποία έχουν στραγγίξει).

Όπερ σημαίνει, ότι η "τύχη" του προγράμματος, συναρτάται άμεσα με την "τύχη" της διαπραγμάτευσης και την εικόνα της Οικονομίας. Εάν το πλεόνασμα συμφωνηθεί να μείνει στο 1.2% και "έρθει" ανάπτυξη 1,4%, τότε θα επανεξεταστεί ο ΕΝΦΙΑ και το το αφορολόγητο των 12.000 άμεσα. Άλλως, θα το ξαναδει η Κυβέρνηση, από το 2016.


Πηγή: www.capital.gr



Σάββατο 25 Απριλίου 2015

Έντονες αντιδράσεις στον χώρο του Πολιτισμού για την αποπομπή Χατζάκη



Επιστολή διαμαρτυρίας κατά της δίωξης Χατζάκη 
από δεκάδες προσωπικότητες του Πολιτισμού


Αθήνα
Ελένη Αρβελέρ, Κώστας Γεωργουσόπουλος, Παναγιώτης Τέτσης, Κώστας Βουτσάς και δεκάδες άλλες προσωπικότητες από τον χώρο των τεχνών και του πολιτισμού υπογράφουν την επιστολή διαμαρτυρίας με αφορμή τις πρόσφατες εξελίξεις στο Εθνικό Θέατρο με την αποπομπή του καλλιτεχνικού διευθυντή Σωτήρη Χατζάκη και την αντικατάστασή του - με εντολή του υπουργού Αριστείδη Μπαλτά και του αν. υπουργού Νίκου Ξυδάκη - από τον Στάθη Λιβαθινό. 

Στο κείμενο γίνεται λόγος για «δίωξη» του Σωτήρη Χατζάκη και «σύμπτωμα νοσηρών κομματικών φαινομένων».

Η επιστολή διαμαρτυρίας έχει ως εξής:

«Διαμαρτυρόμεθα εκφράζοντας την αντίθεσή μας στη δίωξη που επιχειρείται ενάντια στον καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Σωτήρη Χατζάκη από τον αναπληρωτή υπουργό πολιτισμού Νίκο Ξυδάκη.
» Το θεωρούμε σύμπτωμα νοσηρών κομματικών φαινομένων, από εκείνα που διακόπτουν αυθαίρετα τη συνέχεια του κράτους και μας γυρίζουν δεκαετίες πίσω σε μια παθογένεια που ταλαιπώρησε και ταλαιπωρεί την χώρα.
» Αφήστε τον πολιτισμό και την δημοκρατία να λειτουργήσουν ελεύθερα.
  • Ελένη Αρβελέρ, Ιστορικός
  • Χρήστος Γιανναράς, Συγγραφέας
  • Κώστας Γεωργουσόπουλος, Συγγραφέας – Μεταφραστής 
  • Σωτήρης Σόρογκας, Ζωγράφος
  • Παναγιώτης Τέτσης, Ζωγράφος
  • Αλέκος Φασιανός, Ζωγράφος
  • Άγγελος, Ζωγράφος
  • Βασίλης Βασιλικός, Συγγραφέας
  • Κωνσταντίνος Σβολόπουλος, Ιστορικός
  • Αλέξης Πανσέληνος, Πεζογράφος
  • Κώστας Τσιάνος, Σκηνοθέτης
  • Πέτρος Ζούλιας, Σκηνοθέτης
  • Άντζελα Μπρούσκου, Σκηνοθέτης
  • Ντόρα Γιαννακοπούλου, Συγγραφέας
  • Λεωνίδας Ευγενίδης, Επιχειρηματίας
  • Ιουλίτα Ηλιοπούλου, Ποιήτρια
  • Βασίλης Κατσικονούρης, Θεατρικός Συγγραφέας
  • Σοφοκλής Νάσκος, Συγγραφέας
  • Άκης Δήμου, Θεατρικός Συγγραφέας
  • Μηνάς Βιντιάδης, Θεατρικός Συγγραφέας
  • Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Ερμηνεύτρια
  • Κώστας Βουτσάς, Ηθοποιός
  • Γιώργος Κωνσταντίνου, Ηθοποιός
  • Σπύρος Παπαδόπουλος, Ηθοποιός
  • Ελεονώρα Ζουγανέλη, Ερμηνεύτρια - Ηθοποιός
  • Θοδωρής Οικονόμου, Μουσικός
  • Άκης Βλουτής, Σκηνοθέτης - Ηθοποιός
  • Θανάσης Σαράντος, Σκηνοθέτης
  • Γιάννης Βογιατζής, Ηθοποιός
  • Δημήτρης Αρώνης, Ηθοποιός
  • Μαρία Κίτσου, Ηθοποιός
  • Κωνσταντίνα Τάκαλου, Ηθοποιός
  • Μάνος Βακούσης, Ηθοποιός
  • Σπύρος Μπιμπίλας, Ηθοποιός
  • Βασίλης Σεϊμένης, Ηθοποιός
  • Μυρτώ Αλικάκη, ηθοποιός
  • Βασίλης Ρίσβας, συγγραφέας - ηθοποιός 
  • Γιάννης Δεγαϊτης, ηθοποιός
  • Αλεξάνδρα Παντελάκη, ηθοποιός
  • Βασίλης Ευταξόπουλος, ηθοποιός
  • Φαίδων Καστρής, ηθοποιός
  • Παναγιώτης Μπουγιούρης, ηθοποιός
  • Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, ηθοποιός
  • Χρήστος Νίνης, ηθοποιός
  • Αλέξανδρος Χούντας, ηθοποιός
  • Σόλων Τσούνης, ηθοποιός
  • Νικόλαος Τουρνάκης, ηθοποιός
  • Όλγα Κάτζιου, Ηθοποιός
  • Λευτέρης Σκανδάλης, Ηθοποιός
  • Μαρίνα Μυρτάλη, Ηθοποιός
  • Ηρακλής Κωστάκης, Ηθοποιός
  • Αντώνης Χατζής, Ηθοποιός
  • Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Ηθοποιός
  • Δημήτρης Καραμπέτσης, Ηθοποιός
  • Δήμητρα Σιγάλα, Ηθοποιός
  • Τάσος Πυργιέρης, Ηθοποιός
  • Μαρίνος Δεσύλλας, Ηθοποιός
  • Στέφανος Μουαγκέ, Ηθοποιός
Newsroom ΔΟΛ


Τετάρτη 15 Απριλίου 2015

Ποια Αριστερά, τελοσπάντων, είναι αυτή;


Ποια Αριστερά, 
τελοσπάντων, είναι αυτή;


Ποια Αριστερά είναι αυτή της οποίας το υπουργείο Παιδείας αναγγέλλει διορισμούς 10.000 ιερέων στην πλάτη των μισθωτών και συνταξιούχων, «καθώς υπάρχουν πολλά κενά»; Ποιες πνευματικά ορφανές μάζες θα ποιμάνουν αυτοί οι ιερείς σε μια χώρα με μειούμενο πληθυσμό, στον οποίο μάλιστα το ποσοστό όσων δηλώνουν θρησκευόμενοι έχει μειωθεί κατά 34% από το 2006; Ποια Αριστερά είναι αυτή, που ο πρωθυπουργός της τον Μάρτιο εγκρίνει τις ευρωπαϊκές κυρώσεις στη Ρωσία και τον Απρίλιο τις επικρίνει; Που ο βουλευτής της Δ. Παπαδημούλης διαμαρτυρόταν ότι στην Ιταλία, αντίθετα με εδώ, φορολογήθηκαν τα ακίνητα της καθολικής εκκλησίας που προορίζονται για εμπορική χρήση, αλλά τώρα το ξέχασε;

Ποια αριστερά είναι αυτή που δεν είναι ικανή να προστατεύσει την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου, επιτρέποντας στους Ταλιμπάν να αποκεφαλίζουν αγάλματα και να μουτζουρώνουν δημόσια κτίρια; Που επιτρέπει σε περιθωριακούς να καταλαμβάνουν πρυτανείες πανεπιστημίων, στο όνομα της «ταξικής πάλης»; Που ο νεποτισμός της -μέσα σε 2,5 μήνες μόνον- αναδείχτηκε αντάξιος εκείνου που παλιότερα κατήγγειλε; Που ο υπουργός Οικονομικών της αρέσκεται σε «αντισυμβατικές» ενδυμασίες μέχρι life style φωτογραφίσεις, ενώ είναι ανίκανος να συλλέξει τον ΦΠΑ; Που άλλος υπουργός της αποδεικνύεται τόσο αγράμματος, ώστε να θεωρεί την Πολωνία σύμμαχο του Χίτλερ; Που ανέδειξε Πρόεδρο της Βουλής μια δικηγόρο η οποία υπερασπίστηκε βιαστή τουριστριών με τέτοιο τρόπο, ώστε να προκαλέσει αντίδραση ΜΚΟ και παρέμβαση της Γ.Γ. Ισότητας; Ποια Αριστερά είναι αυτή, που εξαγγέλλει την κατάργηση των στρατιών συμβούλων, την ώρα που διορίζει 20 συμβούλους στο γραφείο του αντιπροέδρου της κυβέρνησης; Που οι υπουργοί της αλληλοαναιρούν ο ένας τον άλλον με αντιφατικές δηλώσεις; Που διορίζει πρόεδρο της ΔΕΗ συνδικαλιστή της διεφθαρμένης ΓΕΝΟΠ, της οποίας ο τ. πρόεδρος είναι υπόδικος για κακούργημα; Που σπαταλάει λεφτά σε εξοπλισμούς χωρίς διαγωνισμό, που χαρίζει χρέη του ΠΑΟΚ, που επενδύει σε ζημιογόνες κρατικές εταιρείες και την ίδια ώρα βάζει «χέρι» στα αποθεματικά των δημόσιων ταμείων και των ΔΕΚΟ;

Ποια Αριστερά είναι αυτή που ανέβηκε στην εξουσία με συνθήματα όπως «Όχι στις περικοπές μισθών και συντάξεων», «Οχι στην αύξηση του ΦΠΑ», «Τέρμα στον ΕΝΦΙΑ», «Τέρμα στις απολύσεις», «Τέρμα στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας», και τώρα ετοιμάζεται να κάνει αυτά που κατήγγελλε, υπό την πίεση της απειλής πληρωμών των μισθών σε… ομόλογα και έχοντας βυθίσει τους πολίτες στην αγωνία του Grexit;

Δεν είναι άλλη από την Αριστερά της απλοϊκής και επαρχιώτικης υποκρισίας. Το στίγμα της το δίνει ο δηλωμένος άθεος πρωθυπουργός, που ενώ –στο όνομα των αρχών του– ορκίστηκε με πολιτικό όρκο αντί θρησκευτικού, πριν αλέκτωρ λαλήσει φωτογραφιζόταν στον Επιτάφιο ως ευσεβής, με λαμπάδα στο χέρι. Ποιος πιστεύει ότι αυτός ο άνθρωπος έχει ιερό και όσιο, άλλο από το γάντζωμά του στην εξουσία με κάθε κόστος; Μα χάθηκαν, επιτέλους, οι αριστεροί στον ΣΥΡΙΖΑ, να βάλουν τις φωνές;





Τρίτη 14 Απριλίου 2015

Έρμαιο λαθρομεταναστών και κουκουλοφόρων η χώρα


Έρμαιο λαθρομεταναστών 
και κουκουλοφόρων η χώρα

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου 

ΌΤΑΝ ακούς πρυτάνεις να απευθύνουν έκκληση στον πρωθυπουργό να λάβει μέτρα γιατί μπορεί να χαθούν ζωές στις καταλήψεις των πανεπιστημίων, καθώς μεταξύ των καταληψιών υπάρχουν εξαρτημένα άτομα που κάνουν χρήση ναρκωτικών. 

ΌΤΑΝ ο υπουργός δημόσιας τάξης προειδοποιεί για την πιθανότητα να θρηνήσουμε νεκρό στις Σκουριές. Εκεί όπου κυβερνητικά στελέχη όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση καλούσαν τους κατοίκους να εξεγερθούν κατα της επένδυσης. 

ΌΤΑΝ οι κουκουλοφόροι καίνε ανεμπόδιστα την Αθήνα και ουδείς ευαισθητοποιείται, αλλά ο αρμόδιος υπουργός τονίζει ότι... πάντα καίγονταν τα Εξαρχεια. Και την ίδια ώρα η αστυνομία απλά παρακολουθεί διακριτικά χωρίς να προστατεύει τις περιουσίες των πολιτών. 

ΌΤΑΝ χιλιάδες λαθρομετανάστες αποβιβάζονται πλέον σχεδόν σε ημερήσια βάση στα ελληνικά παράλια και προωθούνται στην πρωτεύουσα. Έτσι απλά χωρίς καμία άλλη μέριμνα, χωρία να επιχειρείται να αντιμετωπιστεί η "εισβολή" καθώς προφανώς... ουδείς ανεπιθύμητος. 

ΌΤΑΝ ανοίγουν τα κέντρα φιλοξενίας μεταναστών για να στοιβάζονται ανενόχλητοι στο κέντρο της Αθήνας, χωρίς σχεδιασμό και χωρίς οποιοδήποτε στοιχειώδες σενάριο για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Ανεξάρτητα αν δύνανται να αποτελέσουν μία υγειονομική βόμβα, ή να αυξήσουν την εγκληματικότητα λόγω ανέχειας. 

Τότε πολύ φοβάμαι ότι πίσω από τις αστοχίες της διαπραγμάτευσης κρυβονται πολύ μεγαλύτεροι κίνδυνοι, οι οποίοι δεν αφορούν πλέον μόνο στην κατάρρευση της οικονομίας και τις παρενέργειές της σε μεταγενέστερο στάδιο ή την διάλυση της επιχειρηματικότητας και ότι μπορεί να επιφέρει αυτό. Πρόκειται για κινδύνους πολύ πιο άμεσους που αφορούν την εσωτερική ασφάλεια της χώρας, την ευνομία και την ανεμπόδιστη καθημερινότητα των πολιτών. Όχι σε ένα μήνα ή ένα χρονο, αλλά ανά πάσα στιγμή. 

Δεν είναι προφανώς μόνο οικονομικό το θέμα της ασυδοσίας που παρατηρείται σε κρίσιμα ζητήματα της κοινωνικής ζωής της χώρας. Και ούτε πρέπει να συνδέεται απόλυτα με την διαπραγμάτευση. Είναι προφανώς και ζήτημα φιλοσοφίας, κοσμοθεωρίας και αντιμετώπισης των πραγμάτων από πολλά κυβερνητικά στελέχη. Είναι και θέμα ιδεοληψίας. Άλλο όμως ο ανθρωπισμός, άλλο η κοινωνική κατανόηση και άλλο η εικόνα "ξέφραγο αμπέλι". Γιατι στο τέλος της ημέρας δικαιώματα έχουν και οι απλοί πολίτες της χώρας. Και αυτά καταπατούνται. 

Επίσης, αυτές οι κοσμοθεωρίες είναι βέβαιο ότι δεν υιοθετούνται απο το 37% που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές και σαφώς δεν έχουν σχέση με τις προσδοκίες που συνόδευσαν την επιλογή αυτη. Και είναι εξαιρετικά πιθανό, αρκετοί και από εκείνους που στήριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ όταν βρισκόταν στο 4% -που ήταν και η κομματική βάση του- να μην συμφωνούν με την τακτική αυτή Αλλά για σκεφτείτε. Αν αυτά συμβαίνουν με την χώρα εντός του ευρώ, ποια θα είναι η εικόνα αν υπάρξει "ατύχημα"; 

Α, ναι, βέβαια. Σε αυτή την περίπτωση μπορεί πάντα να ανοίξει τα σύνορα για ελεύθερη διέλευση και να μοιράσει ταξιδιωτικά έγγραφα ο κ. Καμμενος... Και γιατί όχι; μπορεί να τους στείλει εκτός από τους μετανάστες και τους κουκουλοφόρους... 



Πηγή: www.capital.gr




Πέμπτη 9 Απριλίου 2015

ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΟΜΙΑ


ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΟΜΙΑ
Του Γεωργίου Σκλαβούνου

Ένα σημαντικό κείμενο του Διονυσίου Σολωμού, με αφορμή την ημερομηνία της γέννησης του (8 Απριλίου 1798). Ένα κείμενο που αφιέρωσε ο Σολωμός, ως νεκρολογία στον Φώσκολο, μετά το θάνατο του (10/9/1827). Ένα κείμενο που πέρασε σχεδόν αυτούσιο και ως σύλληψη και ως λόγος στο "Άξιον Εστί" του Ελύτη.

Σε μια εποχή όπου, η ανομία, ως συνέπεια βαθιάς πολιτισμικής και πολιτικής παρακμής, επικυριαρχεί σε τοπικό, εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, δεν έχουμε άλλη επιλογή από την αναβάπτιση στα νερά των αείροων πηγών, αναγεννητικής ορμής, έμπνευσης και δύναμης, των παραδόσεών μας.
Υπάρχουν στιγμές που μπορούν να σημαδέψουν αιώνες, αν οι λαοί πάρουν το μήνυμά τους. Μια τέτοια στιγμή, θεωρούμε τη στιγμή όπου η Επτάνησος, δια του Σολωμού, θρηνεί και συλλογάται, στον θάνατο του Φώσκολου. Ενός θανάτου που βρίσκει εξόριστο τον ποιητή για τις ιδέες και τη δράση του.
Η στιγμή που ανασύρουμε απ’ την Επτανησιακή παράδοση και τη Λήθη και κοινωνούμε μαζί σου αναγνώστη, κλείνεται σ’ ένα κείμενο, τη νεκρολογία του Σολωμού στον Φώσκολο, όταν η είδηση του θανάτου του Φώσκολου εφθασε στα Ιόνια.
Μια νεκρολογία που αποτελεί συγχρόνως έναν Ύμνο στη δικαιοσύνη και ΡΟΜΦΑΙΑ καταδίκης στην ανομία, στην αλαζονεία, την υποκρισία των ισχυρών, στην παρακμή.
Μια νεκρολογία αφιερωμένη σε μια από τις φωτεινές μαχητικές ασυμβίβαστες και δημιουργικά ανατρεπτικές μορφές της Επτανήσου, με πανευρωπαϊκή εμβέλεια.
Μια νεκρολογία τόσο αναγεννητική κι ελπιδοφόρα που δικαιούμαστε να την αξιοποιήσουμε όχι ως βάλσαμο, αλλά ως πηγή ΖΩΗΣ.
Στο απόσπασμα που παραθέτουμε (εφόσον είναι αδύνατο να παρουσιάσουμε ολόκληρο το κείμενο), ο νεκρολογών Σολωμός, δίνει το λόγο στον Νεκρολογούμενο, Ούγκο Φώσκολο, για να μας πει μαζί.
«Άμοιρε φίλε! Πονεμένον σε βλέπω να έρχεσαι, για να με ξαναϊδής, μα ο πόνος είναι ο πιο πιστός σύντροφος του καθενός μας εδώ στη γη, και ο θάνατος, πίστεψέ με, είναι το πιο καλό απ’ όλα. Εγώ έφτασα πια, ότι έκλεινα τα πενήντα δύο μου χρόνια, κι είναι πάνω από σαράντα που νιώθω να καίει μια φλόγα μέσα στο στενό στήθος, που πολέμησε πολλές φορές με ορμή να απλωθεί. Αν δε φοβόμουν μήπως τέτοιες ώρες έρθει και με ταράξει η έπαρση, θα 'λεγα πως η φλόγα αυτή ήταν η Δικαιοσύνη. Παιδί σαν ήμουν αυτή μ’ έσπρωχνε στη Ζάκυνθο να βυθίζομαι σε συλλογή στα ερημικά τ' ακρογιάλια και τα βουνά. Αυτή μ’ έσπρωξε στην Ιταλία, και μέσα στο σπιτάκι μου συγκεντρώθηκα στη μοναξιά μου. Συχνά με βρήκε η αυγή πάνω στα χαρτιά εκείνων, που θέλησαν με το στοχασμό να δώσουν βοήθεια στους θνητούς, κι ούτε οι κακοτυχίες τους, ούτε οι κακίες του κόσμου, που διάβαζα σε κείνα τα χαρτιά, δε μ’ έκαμαν να χάσω το θάρρος μου. Κι αφού, με το διάβασμα, μου φαινόταν πως δυνάμωνε η φλόγα εκείνη, όλος χαρά με την ελπίδα να είμαι κι εγώ ένας από κείνους, παράτησα τη μοναξιά μου. Πρόβαλα στη δύσκολη κι ακατάπαυτη αναταραχή της ζωής και κοίταξα με προσοχή.
-Και είδα, ω, είδα εκείνο που φώναζε το στόμα της Σοφίας: <Τα ματωμένα χέρια των πατέρων έσπειραν την αδικία που τώρα πια η γη δε δίνει άλλη σοδειά>.
<- div="">
-είδα έναν λαό που είχε παντού τη φήμη του ευγενικού, που έλεγε πως ήθελε τον κόσμο ελεύθερον και βγήκε έξω με το λεπίδι, και η λύσσα του μακελιού έγινε γι’ αυτόν ξεφάντωση.
-Είδα έναν άνθρωπο, που είχε ανεβή γοργά πάνω απ’ όλους τους άλλους, να γκρεμίζεται με τέτοια χλαπαταγή, ώστε να την πάρη και να την ξαναλέη ο αντίλαλος των αιώνων (αναφέρεται στη Γαλλία και τον Ναπολέοντα). Νόμιζα πως η χρήση του λόγου έπρεπε ν’ αντιζυγιάζη την εξουσία εκείνου που κυβερνά και τις γνώμες εκείνου που υπακούει, κι άρχισα να τον χρησιμοποιώ.
-Κι είδα από τη μια μεριά τους ισχυρούς να σκιάζωνται και να ταράζωνται,
-κι είδα από την άλλη καμιά εκατοστή τιποτένιους που μου στρωθήκαν πεισματικά στο δρόμο λιμασμένοι, και σα λυσσασμένοι για έπαινο, κι επειδή σκληρά εγώ τους τον αρνιόμουν, με μίσησαν τόσο που σε λίγο θα γελούν από τη χαρά τους.
-Είδα την τρέλα να παίρνη τη μορφή της φρονιμάδας στα σπίτια μέσα, στους δρόμους, στις αγορές, στα πανεπιστήμια, στα παλάτια, στις καλύβες, και τη στενοκεφαλιά να καμαρώνη και την καλωσύνη να την περιγελούν και την κακία να τη φοβούνται και τον πλούτο να τον λατρεύουν,
-είδα το βρωμερό το ψέμα και την αχαριστία και την προδοσία, κι έβαλα τις φωνές.
-Είδα τα γράμματα (τ' αγιασμένα γράμματα) να μην καταφέρνουν τίποτ’ άλλο στους περισσότερους παρά ν’ αλλάζουν αντικείμενο στα πάθη τους, και ωστόσο να τα θρέφουν οι λόγιοι με μικρολογίες, με αγυρτείες και με τις αιώνες έχτρητες. Και παντού μια ταραχή, ένα στρίμωγμα, μια φασαρία, ένα κακό, μια φαγωμάρα που σαστίζουν το μυαλό οποιανού κάθεται και τα συλλογίζεται.
-Κοίταζα τον ήλιο, τον υπέρτατο λειτουργό της φύσης, και θωρώντας τη φωτοπλημμύρα που σκόρπιζε πάνω στις πολυάνθρωπες πολιτείες και στις ερημιές, έλεγα πώς ήταν η εικόνα της άγιας Ελευθερίας, όπως τη θέλησε ο Θεός>.
Με την πεποίθηση ότι το ως άνω κείμενο αφιερωμένο από το Σολωμό στον εξόριστο ποιητή Φώσκολο, ενέπνευσε τον Ελύτη στον «Προφητικό» του Άξιον Εστί. Κι ακόμα με την πεποίθηση ότι τα δύο κείμενα αξίζει να συνδυαστούν και να παραμείνουν στη συλλογική μνήμη και συνείδησή μας ως ζωντανή πολιτική και πολιτιστική παρακαταθήκη, ως διαρκής εξορκισμός στην ανομία, παραθέτουμε και το γνωστό κείμενο του Ελύτη:
…εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τί βλέπεις; 
-Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και στο ξινόχορτο.
-Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων και Στρατηγών.
-Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων.
-Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων.
Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν. Αλλά πριν, ιδού θα γίνουν οι ωραίοι που ναρκισσεύτηκαν στις τριόδους Φίλιπποι και Ροβέρτοι. Θα φορέσουν ανάποδα το δαχτυλίδι τους, και με καρφί θα χτενίσουνε το μαλλί τους, και με νεκροκεφαλές θα στολίσουνε το στήθος τους, για να δελεάσουν τα γύναια. Και τα γύναια θα καταπλαγούν και θα στέρξουν. Για να έβγει αληθινός ο λόγος, ότι σιμά η μέρα όπου το κάλλος θα παραδοθεί στις μύγες της Αγοράς. Και θα αγαναχτήσει το κορμί της πόρνης μην έχοντας άλλο τι να ζηλέψει. Και θα γίνει κατήγορος η πόρνη σοφών και μεγιστάνων, το σπέρμα που υπηρέτησε πιστά, σε μαρτυρία φέρνοντας. Και θα τινάξει πάνουθέ της την κατάρα, κατά την Ανατολή το χέρι τεντώνοντας και φωνάζοντας εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;
-Βλέπω τα χρώματα του Υμηττού στη βάση την ιερή του Νέου Αστικού μας Κώδικα.
-Βλέπω τη μικρή Μυρτώ, την πόρνη από τη Σίκινο, στημένη πέτρινο άγαλμα στην πλατεία της Αγοράς με τις Κρήνες και τα ορθά Λεοντάρια.
-Βλέπω τους έφηβους και βλέπω τα κορίτσια στην ετήσια Κλήρωση των Ζευγαριών.
-Βλέπω ψηλά, μες στους αιθέρες, το Ερέχθειο των Πουλιών.
Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου. Αλλά πριν, ιδού θα περάσουν γενέες το αλέτρι τους πάνω στη στέρφα της. Και κρυφά θα μετρήσουν την ανθρώπινη πραμάτεια τους οι Κυβερνήσεις, κηρύσσοντας πολέμους. Αφήνοντας το χρυσάφι στους αφανείς, να εισπράξουν αυτοί τον μιστό της ύβρης και του μαρτυρίου. Και μεγάλα πλοία θ’ ανεβάσουν σημαίες, εμβατήρια θα πάρουν τους δρόμους, οι εξώστες να ράνουν με άνθη το Νικητή. Που θα ζει στην οσμή των πτωμάτων. Και του λάκκου σιμά του το στόμα, το σκοτάδι θ’ ανοίγει στα μέτρα του, κράζοντας: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;
-Βλέπω τους Στρατοδίκες να καίνε σαν κεριά, στο μεγάλο τραπέζι της Αναστάσεως.
-Βλέπω τους Χωροφυλάκους να προσφέρουν το αίμα τους, θυσία στην καθαρότητα των ουρανών.
-Βλέπω τη διαρκή επανάσταση φυτών και λουλουδιών.
-Βλέπω τις κανονιοφόρους του Έρωτα. 
Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Αλλά πριν, ιδού θα στενάξουν οι νέοι και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει. Κουρεμένοι κατάδικοι θα χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα. Και θα αδειάσουν όλα τα εργοστάσια, και μετά πάλι με την επίταξη θα γεμίσουν, για να βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες, και χιλιάδων λογιών εμφιαλωμένη φύση. Και θα 'ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη γάζα. Και θα 'χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας. Και θα 'ναι τα 
πράγματα μέσα του κιόλας ωραία ερείπια. Τότε, μην έχοντας άλλη εξορία, πού να θρηνήσει ο Ποιητής, την υγεία της καταιγίδας από τ' ανοιχτά στήθη του αδειάζοντας, θα γυρίσει για να σταθεί στα ωραία μέσα ερείπια. Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των ανθρώπων θα πει, ν’ αψηλώσουν τα χόρτα, η γυναίκα στο πλάι του σαν αχτίδα του ήλιου να βγει. Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα και θα την πλαγιάσει πάνου στα χόρτα καθώς που ετάχθη. Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!

(Από το Περιοδικό "Ναι" Φεβρουάριος 2006).

Υ.Γ. Ιδιαίτερα αξιοσημείωτες είναι οι αναφορές στον Ναπολέοντα και την τραγική μετεξέλιξη της Γαλλικής επανάστασης.


Τετάρτη 8 Απριλίου 2015

Ζωή Κωνσταντοπούλου – Αλέξης Τσίπρας: Ή πώς η νομοθετική εξουσία «εκτελεί» την εκτελεστική


Ζωή Κωνσταντοπούλου – Αλέξης Τσίπρας
Ή πώς η νομοθετική εξουσία «εκτελεί» την εκτελεστική

του Γιώργου Καραμπελιά
Μέσα στο οικονομικό αδιέξοδο όπου η πραγματική οικονομία συρρικνώνεται και πάλι, το μεγαλύτερο εσωτερικό πρόβλημα της κυβέρνησης, στην ούτως ή άλλως γενικευμένη κακοφωνία της, είναι η μεταβολή της προέδρου της Βουλής, δηλαδή της υπευθύνου για την τήρηση των διαδικασιών για την ομαλή λειτουργία της νομοθετικής εξουσίας, σε δεύτερο πόλο εξουσίας και μάλιστα σε ανοιχτό ανταγωνισμό με την εκτελεστική εξουσία.
Στην αρχή όλοι το εξέλαβαν ως μια αστειότητα μιας απλώς άπειρης και εξουσιομανούς τελειομανούς. Όμως, είχε ήδη δείξει δείγματα γραφής στην προηγούμενη Βουλή και ήταν προφανώς η πλέον ακατάλληλη για έναν ρόλο που από τη φύση του προϋποθέτει και επιβάλλει συναινετικά χαρακτηριστικά.
Ωστόσο, ο Τσίπρας, για να την «ξεφορτωθεί», την τοποθέτησε στη χειρότερη δυνατή θέση, διότι βέβαια δεν απειλείται με «ανασχηματισμούς», όπως οι υπουργοί, και, για να αλλάξει, χρειάζεται πρώτα πρόταση μομφής από την ίδια την κυβερνητική πλειοψηφία, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο.
Έτσι, με το κύρος μιας προέδρου, που ψηφίστηκε και από την αντιπολίτευση, ανέλαβε, μέσα από διαδικασίες που συνιστούν συνταγματική εκτροπή, να μετατρέψει την προεδρία της Βουλής σε νέο πόλο εκτελεστικής εξουσίας. Πέρα από το εμμονικό του χαρακτήρος του ατόμου, οι στόχοι της είναι διάφανοι, ουσιαστικά, από την πρώτη ημέρα που ανέλαβε τα καθήκοντά της. Να υπονομεύσει κάθε διαδικασία συναίνεσης στο κοινοβούλιο, εμποδίζοντας έτσι τον πρωθυπουργό να προχωρήσει σε οποιουσδήποτε «συμβιβασμούς», και να μεταβληθεί στον ηγέτη του δήθεν αδιαλλάκτου στρατοπέδου των ψεκασμένων (γι’ αυτό βέβαια έχει και την πλήρη συμπαράσταση της Ραχήλ Μακρή).
Οι διαρκείς ύβρεις και υποτιμητικές παρατηρήσεις προς τους βουλευτές της αντιπολίτευσης, καθώς και οι παραβιάσεις του κανονισμού, όπως συνέβη ήδη από τις πρώτες συζητήσεις στη Βουλή, είχαν συγκεκριμένη στόχευση. Σκόπευαν να εμποδίσουν, για παράδειγμα, την κοινή ψήφιση των νομοσχεδίων για την «ανθρωπιστική κρίση» και να οδηγήσουν σε αποχωρήσεις της αντιπολίτευσης από τη Βουλή. Και αυτό σε πλήρη αντίθεση με τη στρατηγική (όσο υπάρχει κάτι τέτοιο) της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, που είναι γνωστό πως επιθυμεί συναίνεση με ένα μέρος τουλάχιστον της αντιπολίτευσης και τον Κώστα Καραμανλή.
Αυτή ήταν όμως μόνο η αρχή. Στη συνέχεια, προχώρησε πιο πέρα, με τα διαρκή ανοίγματα στη Χ.Α., δήθεν για την τήρηση των κανονισμών, αλλά στην πραγματικότητα με στόχο να υπονομεύει τη δεξιά, μέσα από τη διατήρηση του χρυσαυγίτικου μορφώματος, όπως είχε κάνει παλαιότερα ο Λαλιώτης με τον Καρατζαφέρη και το ΛΑΟΣ. Στην ίδια κατεύθυνση, της ανάδειξής της στον πόλο της αριστερής αντιπολίτευσης καπελώνοντας τον Λαφαζάνη και τον… Βούτση, έκανε το συμμετρικό άνοιγμα προς τους καταληψίες που εισήλθαν και στο προαύλιο της Βουλής, σε ευθεία αντίθεση με τις δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου και του υπουργού Προστασίας του πολίτη.
Αποκορύφωμα της ίδιας στρατηγικής είναι η περιβόητη Επιτροπή για το χρέος η οποία, με τον τρόπο που συγκροτήθηκε, συνιστά μίνι συνταγματικό πραξικόπημα. Συνέστησε υπό την προεδρία της μία παράτυπη επιτροπή, χωρίς να καλέσει τα κόμματα της αντιπολίτευσης να συμμετάσχουν, σέρνοντας τον άβουλο πρωθυπουργό και τον «μένω Παυλόπουλος» πρόεδρο, σε μία φιέστα της πλάκας, ικανή όμως να προκαλέσει τα χειροκροτήματα της ψεκασμένης πτέρυγας των αντιμνημονιακών. Και, όπως φάνηκε, ο μόνος ο οποίος είχε το θάρρος, προς τιμήν του, να αντιδράσει ανοιχτά σε αυτή την τακτική, διότι βρίσκεται σε ευθεία αντιπαράθεση με τη διαπραγμάτευση για το χρέος που κάνει η κυβέρνηση, ήταν ο Βαρουφάκης. Ο πρωθυπουργός περιορίστηκε σε αμήχανα χαμογελάκια και λογύδρια.
Κατά συνέπεια, βρισκόμαστε μπροστά στη σοβαρότερη διάσταση της κυβερνητικής αποσύνθεσης, που έρχεται να προστεθεί σε όλα τα υπόλοιπα. Εκτός από ελάχιστους υπουργούς που παράγουν ένα κάποιο έργο, όπως ο Κοτζιάς, η Βαλαβάνη κ.λπ., η κυβέρνηση αυτή είναι εντελώς ανίκανη όχι απλώς να διαχειριστεί το τεράστιο ζήτημα του χρέους, αλλά να κυβερνήσει στοιχειωδώς. Χαρακτηριστική είναι η ιλαροτραγωδία που εξελίσσεται για τον ΦΠΑ στα νησιά, όπου τη μία μέρα προτείνεται από τον ένα υπουργό και την άλλη αφαιρείται από τον άλλο, με πρωταθλητή τον Σακελλαρίδη που τη Δευτέρα το υποστήριξε και την Τρίτη το αναίρεσε ο ίδιος. Ή τον τραγέλαφο του υπουργείου Προστασίας του πολίτη (sic) το οποίο έχει έναν υπουργό ο οποίος μεταφέρεται από το υπουργείο Εσωτερικών στο υπουργείο Δικαιοσύνης για να καταλήξει, την Τετάρτη 8 Απριλίου, και πάλι στα χέρια του Βούτση, που μας το ανήγγειλε ο ίδιος τηλεοπτικώς! Όσο για τη ρημάδα τη διαπραγμάτευση, τα Brussels Group και άλλα συναφή, έχει καταστεί ανέκδοτο.

Φταίνε τα τραγούδια του, φταίει κι ο λυράρης

Και όμως, μια σοβαρή κυβέρνηση, δεδομένου ότι πληθαίνουν οι γεωπολιτικοί κίνδυνοι στην περιοχή και έχει καταστεί πολύ δύσκολη για τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς μια αποπομπή της Ελλάδας από το ευρώ, θα είχε τη δυνατότητα να κερδίσει πάρα πολλά σε μια διαπραγμάτευση, εάν ήξερε τι θέλει και πού πηγαίνει. Αυτό ήδη έχει διαφανεί και από τη δυνατότητα περιορισμού του πρωτογενούς πλεονάσματος και από τη στροφή των Γερμανών μετά την επίσκεψη Τσίπρα.
Όμως, αυτή η κυβέρνηση όχι μόνο δεν ξέρει πού πηγαίνει, μέσα σε μία Βαβέλ κατευθύνσεων, δηλώσεων, αναιρέσεων, αλλά δείχνει παντελώς αδύναμη να ξεπεράσει τα προβλήματα της ασυνεννοησίας, τα οποία αντιθέτως συσσωρεύονται και γίνονται πιο εκρηκτικά. Πολλοί, ανάμεσά τους και ο συγγραφέας αυτού του κειμένου, παρά τις επικρίσεις μου, ελπίσανε πως η κυβέρνηση θα κατόρθωνε να ξεπεράσει σταδιακώς την απειρία και το σοκ των πρώτων ημερών, και να αρχίσει να μαθαίνει, έχοντας μεταφερθεί από τα Λαδάδικα και τα μπαρ του Κολωνακίου στα υπουργικά γραφεία. Απεδείχθη το ακριβώς αντίστροφο. Όσο περνούν οι μέρες, η κυβέρνηση αποσυντίθεται, το αλαλούμ μεγαλώνει και τα κέντρα εξουσίας πολλαπλασιάζονται.
Πρόκειται προφανώς για πρόβλημα που έχει να κάνει με τον ίδιο τον συντονιστή της ορχήστρας. Αποδεικνύεται πως το πρόβλημα δεν είναι απλώς ο ετερόκλιτος χαρακτήρας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά η αδυναμία του Τσίπρα να διαχειριστεί την πιο δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα τουλάχιστο από το ’74 και μετά.
Τα προηγούμενα χρόνια, ήδη από το 2012, θεωρούσα πως η ανάδειξή του ΣΥΡΙΖΑ σε πόλο της πολιτικής ζωής και αξιωματική αντιπολίτευση είχε επιτευχθεί με τυχοδιωκτικό τρόπο από την πλευρά του Τσίπρα. Διεκδίκησε την ανάδειξη του κόμματός του σε «κυβερνώσα αριστερά», ενώ ήταν προφανώς παντελώς ανέτοιμος, όπως αποδεικνύεται και δυόμισι χρόνια μετά και σε πολύ καλύτερες συνθήκες. Πάντως, όλα αυτά τα χρόνια –δεδομένου ότι δεν είχα άμεση ιδία γνώση για τις δυνατότητές του– άκουγα από πολλούς φίλους παρατηρήσεις για τα επικριτικά μου σχόλια, του τύπου «είναι καλό παιδί», «έχει πατριωτικές απόψεις», «δεν συμφωνεί με το κόμμα του, αλλά τον εγκλωβίζουν», κ.λπ., κ.λπ. Παρ’ όλα ταύτα, η δική μου άποψη, όπως διαμορφωνόταν από τη δημόσια εμφάνιση του, ήταν πως μάλλον είχε σημαντικές επικοινωνιακές δυνατότητες και γι’ αυτό εν πολλοίς αντέγραψε το στυλ Ανδρέα, και ήξερε να κερδίζει τους συνομιλητές του, αλλά δεν είχε το επίπεδο ενός ηγέτη ώστε να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Άσφαλτο κριτήριο γι΄ αυτό ήταν η αδυναμία του να δημιουργήσει στο εσωτερικό του κόμματός του, μία συγκροτημένη ιδεολογικά και πολιτικά τάση που να αλλάξει το ίδιο του το κόμμα. Και για ένα ανάλογο εγχείρημα διέθετε την ίδια τη δυναμική που του προσέφερε η αποδοχή του από τους πολίτες και η ευρύτατη δημοσιότητά του στο εξωτερικό. Αντ’ αυτού, έμεινε να στηρίζεται σ’ έναν ιδεολογικό πολτό από αντικρουόμενες απόψεις, όπως οι λεγόμενοι «προεδρικοί», χωρίς πραγματική συνοχή και κατεύθυνση, πέρα από τη δίψα για εξουσία.
Δεύτερο σημαντικό γεγονός, για την αποτίμηση των πραγματικών του δυνατοτήτων, υπήρξε το ότι έπεσε στην παγίδα της επίσπευσης των εκλογών, πράγμα πιθανότατα αναγκαίο για διάφορους ανεπάγγελτους του κόμματός του και τους επί ξύλου κρεμάμενους ΑΝΕΛ, όχι όμως και για τον ίδιο, εάν διέθετε στοιχειώδη στρατηγική αντίληψη. Διότι ήταν προφανές πως η πρόκληση εκλογών, με την ευκαιρία της εκλογής του προέδρου της Δημοκρατίας, θα επιτάχυνε και θα επιβάρυνε την κρίση και θα την φόρτωνε στις πλάτες μιας κυβέρνησης αντιμνημονιακής, που θα εγκλωβιζόταν σε μία από τις δύο επιλογές: Είτε την υποταγή στα κελεύσματα των δανειστών, είτε τη ρήξη πέρα από και ενάντια στο επίπεδο και τη βούληση του ελληνικού λαού.
Αντίθετα, μία στρατηγική επιβολής προέδρου της Δημοκρατίας από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους συμμάχους του, που ήταν εξασφαλισμένη, δεδομένου ότι ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος ήθελαν να αποφύγουν τις εκλογές, και η προετοιμασία του κόμματός του μέχρι το φθινόπωρο του 2015, θα του έδιναν τη δυνατότητα, τότε, να ανέβει στην εξουσία χωρίς τα αποπνικτικά διλήμματα του σήμερα. Τότε, και από θέση ισχύος, θα μπορούσε να επιβάλει και κούρεμα του χρέους και σημαντικά μέτρα αναίρεσης του μνημονιακού ζουρλομανδύα.
Όμως ο Τσίπρας έχασε την ευκαιρία να μεταβληθεί σε ηγέτη και συμπεριφέρθηκε ως ο primus inter pares μιας ομάδας ανερμάτιστων εξουσιομανών, που φοβόντουσαν ότι, εάν η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ κατόρθωναν να κλείσουν κουτσά-στραβά τη μνημονιακή εποχή, θα έχαναν την «ευκαιρία» και δεν θα μπορούσαν να κερδίσουν στις προσεχείς εκλογές. Αυτή η αντίληψη είναι όχι μόνο εξουσιομανής και τυχοδιωκτική αλλά κυρίως κοντόθωρη. Αντίθετα, είναι βέβαιο πως οι Έλληνες, μετά από έξι χρόνια μνημόνια, θα μαύριζαν τους εκφραστές του μνημονιακού στρατοπέδου, ακόμα περισσότερο μάλιστα όταν θα έπαυαν να φοβούνται για τα χειρότερα – αυτός ο υπαρκτός φόβος εξάλλου διατήρησε τη Ν.Δ. στο 28% και επιτρέπει ακόμα στον Σαμαρά να διατηρεί την ηγεσία της Ν.Δ.
Όλα αυτά απεδείκνυαν πως, δυστυχώς, ο Τσίπρας ήταν απλώς ο ικανότερος ή ο τυχερότερος μέσα στα πλαίσια και τις δυνατότητες της ηγετικής ομάδας και όχι ένας homme d’ Etat, τέτοιον που απαιτούσαν οι συνθήκες και λαχταρούσε ο ελληνικός λαός για να τον βγάλει από την κρίση. Ήδη, είχαν προδιαγραφεί τα όριά του που επικαλύπτονταν απλώς από τις επικοινωνιακές κινήσεις του. Παρ’ όλα αυτά, σε αυτόν επένδυσαν όχι μόνον οι Έλληνες πολίτες αλλά και οι ξένοι ως έναν υπαρκτό πόλο εξουσίας. Γι’ αυτό, εξάλλου, στα καλύτερά του βρίσκεται μόνον όταν είναι στο εξωτερικό ή όταν απευθύνεται σε ευρύτερα ακροατήρια, ενώ έχει αποδειχθεί μέχρι σήμερα εντελώς ανίκανος να κάνει πράξη τα όσα επαγγέλλεται και να κυβερνήσει τη χώρα. Και έχουν πάει στράφι όλες οι παραινέσεις και οι υποχωρήσεις του τύπου «τι να κάνουμε, αυτούς έχουμε», ή «ας αναλάβει επιτέλους να διαλύσει τον “θίασο”» προς όφελος του κοινού (δηλαδή του ελληνικού λαού), θέλοντας να «ξεχάσουμε» την ανικανότητα διακυβέρνησης την οποία επιδεικνύει.
Χαρακτηριστικά είναι και τα όσα συμβαίνουν στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, όπου διαθέτουμε και τα περισσότερα πλεονεκτήματα ακόμα και για τη διαπραγμάτευση για το χρέος. Η κυβέρνηση Τσίπρα, για να ανέβει στην εξουσία, στηρίχθηκε σε μία πρόδηλη συμμαχία με τους Αμερικανούς, για την οποία έχουμε μιλήσει πολλές φορές τους τελευταίους μήνες. Όμως, όπως είχαμε επισημάνει, αυτή η συμμαχία είναι εξαιρετικά ασταθής, τόσο όσον αφορά ζητήματα όπως το κυπριακό, όπου οι Αμερικανοί θέλουν και πάλι να προσφέρουν την Κύπρο στους Τούρκους ως αντάλλαγμα της πρόσδεσής τους στο δυτικό στρατόπεδο, όσο και εξαιτίας του ουκρανικού, που οδηγεί σε μία νέα διαίρεση της Ευρώπης και σε ρήξη με τη Ρωσία.
Όταν λοιπόν η ελληνική κυβέρνηση, στην απελπισία της από τη χρηματοδοτική ασφυξία, ταυτόχρονα με τους Αμερικανούς, στρέφεται προς τη Ρωσία, τότε κινδυνεύει να κάψει και το αμερικάνικο χαρτί και το ρώσικο. Διότι ήδη οι Αμερικανοί έδειξαν τη δυσαρέσκειά τους καλώντας την κυβέρνηση να εκτελέσει τις «μνημονιακές της υποχρεώσεις» (όπως έκανε στις 6 Απριλίου ο υφυπουργός Οικονομικών με τον Βαρουφάκη), παρά τα δωράκια του Καμμένου στη Λόκχιντ και την προσφορά του Αιγαίου για συνεκμετάλλευση. Από την άλλη, επειδή, σε αυτές τις συνθήκες, δεν μπορεί να κάνει κάποιο σταθερό και μόνιμο άνοιγμα προς τη Ρωσία, κινδυνεύει να κάψει και το ρώσικο χαρτί. Και όλα αυτά παρά τη φρενήρη δραστηριότητα του υπουργού Εξωτερικών.
Έτσι, οδηγούμαστε όλο και πιο κοντά σε αδιέξοδο. Για να βγει η κυβέρνηση και ο Τσίπρας, τη στιγμή που δεν μπορεί να πειθαρχήσει ούτε τον Βούτση ούτε τον Λαφαζάνη, ούτε προφανώς την Ζωή, είναι υποχρεωμένοι να κάνουν κάποια κίνηση. Και επειδή δεν μπορούν να την κάνουν, αυτή θα έρθει από την πραγματικότητα. Είτε ένα πιστωτικό γεγονός, είτε μία στάση πληρωμών, είτε κάποια άλλη εξέλιξη, όπως εκλογές – έτσι ώστε να πειστεί το κόμμα του να τον ακολουθήσει. Και πάλι δύσκολο. Ένας πρωθυπουργός που αφήνει τον Κατρούγκαλο υπουργό του –ακυρώνοντας το μόνο στοιχείο υπεροχής που διέθετε, ότι δηλαδή δεν έχει μία κυβέρνηση διεφθαρμένων και φθαρμένων– πώς θα μπορέσει να πραγματοποιήσει τις απαραίτητες ρήξεις;
Πώς λοιπόν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει μια παράλληλη εξουσία, την οποία άφησε να διογκωθεί στη Βουλή; Πώς θα κάνει την οποιαδήποτε κίνηση όταν το 40% των στελεχών του, που ακολουθούν τον Λαφαζάνη, επιθυμούν την επιστροφή στη δραχμή; Ο πρωθυπουργός μοιάζει μάλλον με δεμένα τα χέρια. Έτσι μένουμε να παρακολουθούμε, «δειλοί μοιραίοι και άβουλοι αντάμα», μια μεγάλη κρίση που είτε θα εκδηλωθεί με τους τρόπους που προαναφέραμε είτε θα οδηγήσει σε εκλογές ή δημοψήφισμα, ώστε να μπορέσει να ξεφύγει ο κ. Τσίπρας από το ίδιο του το κόμμα.

Είναι όντως μαραζιάρης ο λαός;

Δυστυχώς, πασχαλιάτικα, δεν έχουμε κάποιο αναστάσιμο μήνυμα από το πολιτικό σκηνικό, παρά μόνον ίσως μια αμυδρή ελπίδα ότι οι Έλληνες θα αρχίσουν να ξυπνάνε από τον λήθαργό τους και επιτέλους θα αποτελέσουν έναν ενεργό παράγοντα στις εξελίξεις, πριν συμβούν τα ανεπανόρθωτα.
Τι ακριβώς εννοούμε; Προφανώς, οι πολίτες βρίσκονται παγιδευμένοι σε ένα απόλυτα αδιέξοδο πολιτικό σύστημα. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στις δημοσκοπήσεις, μόλις δύο μήνες πριν, όταν η πλειοψηφία τασσόταν ενάντια στη διεξαγωγή εκλογών, αλλά ταυτόχρονα δήλωνε ότι θα υπερψήφιζε εκείνους που θα την προκαλούσαν! Και το δίλημμα ήταν πραγματικό. Πώς άραγε να υπερψηφίσεις τους μνημονιακούς; Τότε, στις απέλπιδες προσπάθειές μας να αποφευχθεί αυτή η καταστροφική εξέλιξη, εισπράτταμε διαρκώς την ίδια απάντηση: «Ναι, δεν θέλω εκλογές, αλλά άμα γίνουν ….» Δηλαδή, είχαμε εκχωρήσει τις πολιτικές εξελίξεις και την τύχη της χώρας στις κομπίνες του Τσίπρα με τον Κουβέλη και του Καμμένου με τον Χαϊκάλη και τον Λαζόπουλο. Αυτό και μόνον το γεγονός δεν προδιέθετε για θετική εξέλιξη.
Και σήμερα το βλέπουμε ολοφάνερα μπροστά μας. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων είναι απογοητευμένοι από την κυβέρνηση (το ποσοστό εκείνων που νιώθουν ακόμα «ελπίδα» έχει πέσει στο 11%) αλλά ταυτόχρονα νιώθουν απολύτως εγκλωβισμένοι σε ένα αδιέξοδο. Οι εκλογές έχουν γίνει μόλις πριν από δυόμισι μήνες και η εναλλακτική λύση είναι το δίδυμο που μόλις έχει καταψηφιστεί. Πώς λοιπόν να αναγνωρίσεις ότι και η τελευταία ελπίδα που διαφαινόταν από το υπαρκτό πολιτικό σύστημα απεδείχθη φρούδα; Θα πρέπει να κάνεις βαθύτατες αναθεωρήσεις και προπαντός να εγκαταλείψεις τη λογική της ανάθεσης.
Γι’ αυτό, οι Έλληνες προτιμούν, προσώρας, να κρύβουν το κεφάλι τους στην άμμο, να αποφεύγουν να ασχολούνται με τα πολιτικά τεκταινόμενα, να χαζογελάνε με τις βλακείες της Ζωής, να ξεχνάνε τον Κατρούγκαλο και να κάνουν ότι δεν ακούν πως κυβερνάει «η αριστερά του τίποτα», κατά τον Πανούση. Και βλέπω καθημερινά όσους συνεχίζουν να παίρνουν στα αψήφιστα τη Ζωή, τον Στρατούλη με τις ηρωικές εξόδους του, τον Καμμένο και τους τζιχαντιστές του, τον Σκουρλέτη, να εφαρμόζουν τη στρατηγική της στρουθοκαμήλου, αρνούμενοι να παρακολουθήσουν συστηματικά τα τεκταινόμενα, να ενημερωθούν, για να μη χρειαστεί να αντιδράσουν!
Και όμως αυτή είναι η χειρότερη δυνατή τακτική, διότι όσο η κυβέρνηση και ο Τσίπρας έχουν την εντύπωση πως συνεχίζουν να έχουν την αποδοχή του κόσμου (την οποία στην πραγματικότητα έχουν πλέον μόνο ψιλώ ονόματι), θα συνεχίζουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Εάν, αντίθετα, οι Έλληνες αρχίσουν να ξυπνάνε από τον λήθαργο και δείξουν πως δεν ανέχονται ούτε τα συνταγματικά πραξικοπήματα της Ζωής ούτε το κυβερνητικό αλαλούμ, τότε θα στείλουν ένα ισχυρό μήνυμα στην κυβέρνηση. Εξάλλου, αν της διαμηνύσουν ότι δεν μπορεί να συνεχίσει με αυτό τον τρόπο, ίσως προσφέρουν και στον Τσίπρα μια σανίδα σωτηρίας για να κάνει αυτά που μόνος του δεν τολμάει να κάνει.
Όσο αφήνουμε τη ζωή μας και την τύχη της χώρας, για το προβλεπτό μέλλον, στα χέρια αυτής της παρέας, τόσο χειρότερα θα είναι τα πράγματα. Είναι καιρός λοιπόν να υψωθεί κάποια φωνή αντίστασης ενάντια στην καταστροφική εξέλιξη που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας και να αντιδράσουμε.
Και έχω την ελπίδα πως ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων βρίσκεται στο ψυχολογικό όριο μετά το οποίο θα αρχίσει να αντιδρά. Τώρα, όλοι ενδόμυχα γνωρίζουν σχεδόν όλα όσα περιγράψαμε. Το ζήτημα είναι να αρχίσουν και να τα αναγνωρίζουν.

Καλή Ανάσταση